Jako autor ponad 600 tomów, w tym 232 powieści, Józef Ignacy Kraszewski uchodzi za rekordzistę w polskiej literaturze. Właśnie przypada 205 rocznica urodzin tego pisarza i publicysty.
Józef Ignacy Kraszewski urodził się 28 lipca 1812 roku w Warszawie. Jedną z wcześniejszych prac Kraszewskiego jest czterotomowa książka „Wilno od początków jego do roku 1750”, spisywana w latach 1840-42.
Przed powstaniem styczniowym mówiono o nim, że jest człowiekiem niepewnym – był zbyt czerwony dla stronnictwa białych i zbyt biały dla konkurencyjnego stronnictwa czerwonych. Skłócony z margrabią Aleksandrem Wielopolskim, naczelnikiem rządu cywilnego Królestwa Polskiego, pisarz został zmuszony do opuszczenia Warszawy i wyjazdu kraju, aby – jak tłumaczył z goryczą w liście do brata – nie być posądzonym o zły wpływ na dziennikarstwo. Udał się do Drezna, od czasów rozbiorowych jednego z głównych ośrodków polskiej emigracji, gdzie zajął się pomocą dla szukających schronienia za granicą powstańców styczniowych. Od roku 1873 r. Kraszewski poświęcił się wyłącznie pracy literackiej.
Jego dorobek pod tym względem jest imponujący – napisał ponad 220 powieści w około 400 tomach i około 150 opowiadań, nowel, obrazków, a jest to ledwie połowa spuścizny. Bibliografie twórczości Kraszewskiego rejestrują ponadto: utwory dramatyczne (ponad 20); tomy relacji z podróży i wspomnień z różnych okresów życia (10); tomy publicystyki społeczno-politycznej (około 10, w tym 5 grubych tomów „Rachunków” z lat 1866-69; ponad 20 tomów prac naukowych z historii Polski i Litwy, historii literatury i kultury, językoznawstwa i etnografii; tomiki poetyckie (około 20), w tym 3 spore tomy eposu „Anafielas” o dziejach dawnej Litwy; 21 pozycji przekładowych z 5 języków (angielskiego, francuskiego, łaciny, niemieckiego i włoskiego). Dochodzą do tego artykuły i olbrzymia korespondencja prywatna.
Najważniejszym działem twórczości Kraszewskiego są powieści, w ciągu 57 lat napisał ich 232, w tym 144 powieści społecznych, obyczajowych i ludowych i 88 historycznych. Zawarł w nich obraz współczesnego mu społeczeństwa oraz polskiej narodowej przeszłości. Po cyklu powieści współczesnych i ludowych ostatni okres twórczości obfitował w powieści historyczne, dotyczące zarówno czasów starożytnych („Rzym za Nerona”), XV wieku („Krzyżacy 1410”), wieku XVIII (trylogia saska oraz późniejsze „Saskie ostatki”), jak i innych, np. „Sto diabłów”, „Macocha”, „Warszawa 1794”. Bibliograf Karol Estreicher mówił zafascynowany o Kraszewskim: „Była to zadziwiająca maszyna piszącej myśli, punktualna, jednostajna, niepotrzebująca nakręcania i naprawy”. Sam Kraszewski swojej twórczości nie przeceniał, mawiając, że niektóre jego powieści „będą służyć przyjaciołom do zapalania fajek”. Część powieści Kraszewskiego jak „Stara baśń” pozostaje do dziś czytana, większość jednak nie wytrzymała próby czasu.
Zmarł w wyniku zapalenia płuc 19 marca 1887 roku. Pochowano go w Krypcie Zasłużonych w kościele Na Skałce w Krakowie.
Józef Ignacy Kraszewski urodził się 28 lipca 1812 roku w Warszawie. Jedną z wcześniejszych prac Kraszewskiego jest czterotomowa książka „Wilno od początków jego do roku 1750”, spisywana w latach 1840-42.
Przed powstaniem styczniowym mówiono o nim, że jest człowiekiem niepewnym – był zbyt czerwony dla stronnictwa białych i zbyt biały dla konkurencyjnego stronnictwa czerwonych. Skłócony z margrabią Aleksandrem Wielopolskim, naczelnikiem rządu cywilnego Królestwa Polskiego, pisarz został zmuszony do opuszczenia Warszawy i wyjazdu kraju, aby – jak tłumaczył z goryczą w liście do brata – nie być posądzonym o zły wpływ na dziennikarstwo. Udał się do Drezna, od czasów rozbiorowych jednego z głównych ośrodków polskiej emigracji, gdzie zajął się pomocą dla szukających schronienia za granicą powstańców styczniowych. Od roku 1873 r. Kraszewski poświęcił się wyłącznie pracy literackiej.
Jego dorobek pod tym względem jest imponujący – napisał ponad 220 powieści w około 400 tomach i około 150 opowiadań, nowel, obrazków, a jest to ledwie połowa spuścizny. Bibliografie twórczości Kraszewskiego rejestrują ponadto: utwory dramatyczne (ponad 20); tomy relacji z podróży i wspomnień z różnych okresów życia (10); tomy publicystyki społeczno-politycznej (około 10, w tym 5 grubych tomów „Rachunków” z lat 1866-69; ponad 20 tomów prac naukowych z historii Polski i Litwy, historii literatury i kultury, językoznawstwa i etnografii; tomiki poetyckie (około 20), w tym 3 spore tomy eposu „Anafielas” o dziejach dawnej Litwy; 21 pozycji przekładowych z 5 języków (angielskiego, francuskiego, łaciny, niemieckiego i włoskiego). Dochodzą do tego artykuły i olbrzymia korespondencja prywatna.
Najważniejszym działem twórczości Kraszewskiego są powieści, w ciągu 57 lat napisał ich 232, w tym 144 powieści społecznych, obyczajowych i ludowych i 88 historycznych. Zawarł w nich obraz współczesnego mu społeczeństwa oraz polskiej narodowej przeszłości. Po cyklu powieści współczesnych i ludowych ostatni okres twórczości obfitował w powieści historyczne, dotyczące zarówno czasów starożytnych („Rzym za Nerona”), XV wieku („Krzyżacy 1410”), wieku XVIII (trylogia saska oraz późniejsze „Saskie ostatki”), jak i innych, np. „Sto diabłów”, „Macocha”, „Warszawa 1794”. Bibliograf Karol Estreicher mówił zafascynowany o Kraszewskim: „Była to zadziwiająca maszyna piszącej myśli, punktualna, jednostajna, niepotrzebująca nakręcania i naprawy”. Sam Kraszewski swojej twórczości nie przeceniał, mawiając, że niektóre jego powieści „będą służyć przyjaciołom do zapalania fajek”. Część powieści Kraszewskiego jak „Stara baśń” pozostaje do dziś czytana, większość jednak nie wytrzymała próby czasu.
Zmarł w wyniku zapalenia płuc 19 marca 1887 roku. Pochowano go w Krypcie Zasłużonych w kościele Na Skałce w Krakowie.
