"Ostatnia róża Szanghaju"

Przeczytałam wiele książek o II wojnie światowej poświęconych Europie lub Japonii, ale nie wiedziałam o tym, że na początku II wojny światowej Szanghaj był bezpieczną przystanią dla europejskich Żydów. Szacuje się, że około 20 000 Żydów osiedliło się w Szanghaju w latach 1938-1941, ale warunki życia żydowskich uchodźców pogorszyły się w trakcie wojny, m.in. z powodu nacisków na Japończyków ze strony ich niemieckich sojuszników.

"Ostatnia róża z Szanghaju" , to mój ulubiony rodzaj fikcji historycznej – wciągająca historia, która otwiera oczy na fragment historii, którego nie znałam.
Ta wspaniała historia dostarczyła niezapomnianych obrazów tego okropnego fragmentu współczesnej historii. Wyobrażałam sobie żydowskich uchodźców uciekających z Niemiec do Chin oraz możliwości pozostania Brytyjczyków i Amerykanów w Szanghaju po wybuchu II wojny w Europie.

Akcja rozgrywająca się w Szanghaju pod japońską okupacją, podczas II wojny światowej, jest opowiadana z naprzemiennych punktów widzenia Aiyi i Ernesta. Aiyi jest młodą chińską właścicielką jednego z najpopularniejszych klubów nocnych w Szanghaju, z zamiłowaniem do jazzu. Jak na tamte czasy jest niezwykle przedsiębiorcza. Ernest jest żydowskim uchodźcą z Niemiec, bez grosza przy duszy, który szuka schronienia w Szanghaju. Tę dwójkę połączy muzyka. Dalej jesteśmy świadkami wspaniałej historii o zakazanej miłości, przetrwaniu i odkupieniu. Im więcej czasu Aiyi i Ernest spędzają razem - tym bardziej rośnie ich wzajemne uczucie. W miarę eskalacji wojny czują się rozdarci, a decyzje, które muszą podjąć, będą miały wpływ na ich oboje do końca życia. Czy ich miłość będzie wystarczająco silna, aby pomóc im przezwyciężyć uprzedzenia w Szanghaju?

"Ostatnia róża z Szanghaju" jest piękną opowieścią o bólu i smutku wojny. Widać, że autorka przeprowadziła znaczące badania. Na końcu książki pisarka umieściła listę lektur, które okazały sie pomocne przy gromadzeniu materiałów do książki.
Weina Randel pisze o brutalności tamtych czasów w taki sposób, że czytelnik nie ma wątpliwości, co do horroru życia pod japońską okupacją. Deprywacja, głód, strach i beznadzieja, a także wewnętrzna siła zwykłych obywateli jest przytłaczająca i upokarzająca.
Zakończenie sprawiło, że zalałam się łzami.

Rekomenduję!

Dziękuję wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki książki.

"Gdy życie zsyła hipopotama" Annette Bjergfeldt

Czego można się spodziewać po książce, której okładkę zdobi hipopotam?

Jest to kolejna z tych opowieści, kiedy będziesz chciał spisać wiele ekscytujących zdań; tyle, że musiałbyś przepisać połowę książki. Dla mnie była to niesamowicie ujmująca książka. Przede wszystkim urzekła mnie językiem, pełnym urokliwych, świeżych metafor i symboli.
Fantastyczna okładka nie kłamie, w powieści pojawiają się motywy: hipopotama wpadającego do paszczy akrobaty w rosyjskim cyrku, wszechobecnej muzyki. Wędrujemy ulicami Kopenhagi, Paryża i Petersburga oraz odkrywamy wiele dziwactw, które koniec końców nie są kuriozalne.

Moim zdaniem, warto także zwrócić uwagę na narratorkę, która jest niezwykła. Nie jest ekstrawagancka, raczej nieco przeciętna i nie olśniewająca, ale w porównaniu z innymi postaciami, posiada magiczne wyczucie kolorów, których inne, przeciętne oczy nie widzą.

Uważam, że autorka - ceniona kompozytorka, piosenkarka i autorka tekstów - potrafiła napisać nietuzinkową książkę o miłości, uporze, ale też głębokim smutku, beznadziei, tolerancji, pasji i humorze. To, co zostało ze mną na długo po lekturze, to przede wszystkim opowieść o nieokiełznanej ludzkiej woli... życia.
Podobało mi się w jaki sposób pisarka wkomponowała w fabułę powieści znane, współczesne, światowe wydarzenia, m.in. : upadek muru berlińskiego czy pierwszy lot człowieka w kosmos.

Cóż, to jest właśnie jedna z tych książek, które potrafią oczarować czytelnika. Od pierwszych linijek byłam zaintrygowana zarówno historią, jak i sposobem, w jaki została napisana. Piękne zdania, zwroty, porównania. Tekst fantastycznie płynął, a ja razem z nim. Podczas czytania, gwarantuję Wam będziecie na przemian śmiać i płakać.

Wielu z nas szuka i lubi historie z miłymi dziwakami, ale też z serdecznymi ludźmi. Jeśli chciałbyś odkryć nieco magiczne historie, a przede wszystkim jeśli jesteś spragniony opowieści, która potrafi bardzo delikatnie pogłaskać i otulić swym czarem Twoją duszę, to ten tytuł jest wymarzony, właśnie dla Ciebie.

Próbka stylu autorki, dla wciąż niezdecydowanych:

"Australijscy Aborygeni wiedzą co nieco o bólu. Nie pozwalają przywoływać imion zmarłych. Powinnyśmy i u nas wprowadzić takie prawo. I to samo powinno dotyczyć kłopotów sercowych."

Rekomenduję!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl